ပအုိ၀္းစာနယ္ဇင္းေလာက

ပအုိ၀္းစာနယ္ဇင္းေလာက  

(khun skyrock )

 

ပအို၀္းစာေပေလာက အေျခအေနေတြကို သံုးသပ္ျပရရင္ မဂၢဇင္းစာေစာင္ေတြ ဟိုအရင္တုန္းကထက္ ပိုပိုၿပီး ထုတ္ေ၀လာၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ထြက္ရွိတဲ့ ပအုိ၀္းစာေစာင္ေတြက တစ္ႏွစ္မွ တစ္ေစာင္သာ အသီးသီး ထုတ္ေ၀ေလ့ရွိၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕စာေစာင္ေတြဆုိရင္ တစ္ႏွစ္ပဲ ထုတ္ႏိုင္ျပီး ျပန္ငုပ္သြားတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ အခ်ဳိ႕လည္း ကာလတာအားျဖင့္ (၂)ႏွစ္ (၃)ႏွစ္ေလာက္ပဲ ထုတ္ေ၀ၾကၿပီး လ်ဴိကနဲ ျပန္ေပ်ာက္သြားေလ့ရွိတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အျခား မၾကည့္ပါနဲ႔၊ အရင္ ၁၉၈၀-ခုႏွစ္၀န္းက်င္က ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ပအုိ၀္းတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ထုတ္ေ၀ၾကတဲ့ ပအုို၀္းမဂၢဇင္းကိုသာ နမူနာ ၾကည့္လိုက္ပါ။ ပအုိ၀္းရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ အေတာ္ေလး လက္ခံခဲ့ၾကတယ္၊ အားေပးခဲ့ၾကတယ္။
အရွိန္ကလည္း အေတာ္ေလး ရေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဆက္မထုတ္ျဖစ္ၾကဘူး၊ ပအို၀္းစာဖတ္ ပရိသတ္ေတြကို ဆန္႔တငင္ငင္ ျဖစ္ေအာင္ ထားရစ္ခဲ့ၾကတယ္။  အကယ္၍သာ ဆက္လက္ၿပီး ထုတ္ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ မခန္႔မွန္းႏိုင္တဲ့ တုိးတက္မႈ ရလဒ္ႀကီး ရရိွေစမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အဲသလို စာေစာင္ ဆက္လက္ မထုတ္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းက -

(၁) ေငြေရးေၾကးေရး ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ မရွိတာရယ္။
(၂) စာေစာင္ဦးေဆာင္မည့္ ကၽြမ္းက်င္ပုဂၢိဳလ္ေတြ မရွိတာရယ္။ (အဖြဲ႔သားေတြ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္သြားတာရယ္)၊
(၃) ေရရွည္ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ ခုိင္မာပီျပင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္း မရွိတာရယ္။
(၃) စာဖတ္ပရိသတ္ အမာခံ နည္းတာရယ္။ အဲသလိုပဲ အႀကမ္းဖ်င္း ေကာက္ခ်က္ခ်ရပါမယ္။

စံျပ ဒဲဥ္သီးလာေဗြစာေစာင္

ေရရွည္ အတည္တံ့ဆံုး စာေစာင္ကေတာ့ အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ ဒဲဥ္သီးလက္ေဆာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သက္တမ္းလည္း ရွည္တယ္၊ ဖတ္ရႈအားေပးၾကတဲ့ သူေတြလည္း မ်ားတယ္။ ဒုတိယလုိက္တဲ့ စာေစာင္ကေတာ့ လိတ္လဲုင္ ဥယ်ာဥ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္ လီြးဟြမ္စြဳမ္းသရား၊ ဒဲဥ္သီးင၀္းၿခီျခ၀္၊ ေရာင္းစြဳမ္းအားရဲင္၊ ဒဲဥ္သီးေကာ၀္းဟြမ္တုိ႔လည္း ထုတ္ေ၀တာ နည္းနည္း ၾကာေပမယ့္ အားေပးတဲ့သူ အထုိက္အေလ်ာက္ ရိွၾကပါတယ္။

နယ္ကိုယ္စားျပဳ ပအုိ၀္းစာေစာင္မ်ား

ထူးျခားတာကေတာ့ ပအုိ၀္းမဂၢဇင္း စာေစာင္ မွန္သမွ်လုိလုိဟာ ပအုိ၀္းဘုန္းႀကီး ဦးဇင္းေတြသာ ထုတ္ေ၀ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ေရးတဲ့ ကေလာင္ရွင္ေတြလည္း ပအုိ၀္းဘုန္းႀကီး ဦးဇင္းေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္ ကေလာင္ရွင္ က်ေတာ့ သိပ္နည္းပါတယ္။ ပအုိ၀္း ဘုန္းႀကီးဦးဇင္းေတြ ဦးစီးတဲ့ စာေစာင္ေတြဟာ ကိုယ့္နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ ထုတ္ေ၀ၾကတာက မ်ားပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္- လိတ္လဲုင္ဥယ်ာဥ္ဆိုရင္ ဆီဆိုင္(သထံုေလး)ၿမိဳ႕နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ထုတ္ေ၀တယ္။ စႏၱာလာေရာင္း၊ လီြးဟြမ္စြဳမ္းသရား၊ မဟာႏြယ္ တုိ႔ဆုိရင္ စႏၱာခမ္း ပင္ေလာင္း/ေနာင္တရားေဒသကို ကိုယ္စားျပဳတယ္။ ဒဲဥ္သီးက၀္းဟြမ္ဆုိရင္ နန္းတိုင္း (တရ်က္)၊ ေဘာ္ႏွင္းကုန္း၊ မ်င္းမိုရ္ေစာ့ဗန္ဆိုရင္ လြဳိင္လင္/ပင္လံု၊ ခမ္းေရာင္းစိုဆိုရင္ ေနာင္ခဲုင္းရြာ၊ မ်င္းမိုရ္ေရာင္းဆဲစ္ဆုိရင္ ဟိုပံုး၊ စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ယိုးဒယားကေန ထုတ္ေ၀တဲ့ ပအုိ၀္းသီြး၊ ပအုိ၀္းမဂၢဇဥ္း စာေစာင္အခ်ဳိ႕လည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီစာေစာင္ေတြက ျပည္တြင္းပအုိ၀္းေဒသ စာဖတ္ပရိသတ္တြဆီ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ၾကဘူး။ ေကာ္ပီျဖဴမည္းအျဖစ္ ကူးထားတာကို တခ်ဳိ႕တေလ ေတြ႕ရတယ္။ ပအုိ၀္းလိုတင္မက ျမန္မာလိုပါ ေရးထားတယ္။ အဲသလို စာေစာင္မ်ဳိး ျပည္တြင္းမွာ ျဖန္႔ခ်ီႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။

စာေစာင္ထုတ္ေ၀ကာလ

ပအို၀္းစာေစာင္ေတြ ထုတ္ေ၀တဲ့ ကာလဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ တေပါင္းလျပည့္ မြဴးနီခိြဳပအုိ၀္း – ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသားေန႔ ပြဲေတာ္အမီ ထုတ္ေ၀ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အခ်ဳိ႕လည္း ပအုိ၀္းစာေပ ဗဟိုဆရာျဖစ္သင္တန္း (ဗဟိုသြဥ္တန္) အမီ ထုတ္ေ၀ၾကပါတယ္။ အခ်ဳိ႕လည္း ၀ါဆိုလမွာ ထုတ္ၾကသလုိ တန္ေဆာင္မုန္း ကထိန္ပြဲအမီ ထုတ္ၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။

အားေပးမႈ

ပအုိ၀္းစာဖတ္ ပရိသတ္ေတြ အႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ဒဲဥ္သီးလက္ေဆာင္နဲ႔ နယ္အသီးသီးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ စာေစာင္ေတြကို ဖတ္ရႈအားေပးၾကပံုက ျမန္မာစာေစာင္ေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။ (၁) စာေစာင္မရိုက္ခင္ ႀကိဳတင္ ေငြအကူထည့္ၿပီး အားေပးတာမ်ဳိးရွိတယ္။ (၂) စာေစာင္ထုတ္ေ၀ၿပီး ေငြနဲ႔၀ယ္ယူ အားေပးတာမ်ဳိးရွိတယ္။ စာေစာင္ရဲ႕ အတြင္းပိုင္းေနာက္ဆံုးကို ၾကည့္ပါ။ စာေစာင္အတြက္ အကူေငြအျဖစ္ လွဴဒါန္းသူမ်ားစာရင္းကို ေတြ႕ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဥပမာ- (၁၅၀၀)လွဴရင္ တစ္အုပ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ အခမဲ့ျပန္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ စာေစာင္တုိင္း လိုလုိပါပဲ။ အဲဒီနည္းနဲ႔ပဲ ပအုိ၀္းလူထုေတြ စာဖတ္ျဖစ္ေအာင္ စာေစာင္ေတြ ထုတ္ၾကရပါတယ္။ ႀကိဳတင္အလွဴေငြ မထည့္ခုိင္းဘူးဆိုရင္ ထုတ္ေ၀ၿပီးသား စာေစာင္ကို ရြာအေရာက္ သြားေရာင္းၾကည့္ပါ။ ၀ယ္ယူအားေပးသူ မရွိသေလာက္ နည္းပါးတာကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္တယ္၊ အဲဒါ လက္ေတြ႕ပါပဲ။ ႀကိဳတင္အလွဴေငြ ထည့္သားတဲ့သူဆိုရင္ ဥပမာ- ရြာတရြာမွာ အကူေငြ လွဴတဲ့သူ အေယာက္(၅၀)ရွိတယ္ဆုိရင္  အိမ္ေျခ(၅၀)မွာ စာေစာင္ေရ(၅၀) ေရာက္ေနၿပီလုိ႔ က်ိန္းေသ တြက္ဆလို႔ရပါတယ္။ အနည္းဆံုး လူ(၅၀)ေလာက္ကေတာ့ စာေစာင္ကို ၾကည့္ျဖစ္မယ္။ ပညာဗဟုသုတေတြ တုိးပြားေစမွာျဖစ္တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကူေငြနဲ႔ စာမူပါတြဲၿပီး ပို႔ၾကတာျဖစ္တယ္။ စာမူကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရြးေပးလိုက္ရင္ တအားကို ၀မ္းသာရွာၾကတယ္။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ၿပီေဟ့လုိ႔ေတာင္ ယူဆၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ထည့္လိုက္တဲ့စာမူ မပါလာလုိ႕ စိတ္ပ်က္တာလည္း ရွိတယ္။ ကူေငြထည့္ရင္ စာမူပါ ေရြးရမယ္လို႔ အထင္ရွိေနတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ပအုိ၀္းဘုန္းႀကီးဦးဇင္းေတြ ထုတ္တဲ့ စာေစာင္မွန္သမွ် ႀကိဳတင္ေငြအကူ လွဴဒါန္းတဲ့စနစ္ဟာ အေရးပါ အရာေရာက္လွပါတယ္။ တႏိုင္တပိုင္ဆိုေပမယ့္ ထိေရာက္တယ္လို႔ ယူဆရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီး ကေလာင္ရွင္ေတြ မ်ားတဲ့အတြက္ လူေယာက်ၤား၊ မိန္းမ (အိမ္ေထာင္ေရး)ရဲ့ သဘာ၀ အျပဳအမူစရုိက္ကို ရသဆန္ဆန္ မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့အတြက္ ရသစာေပဘက္မွာ အေတာ္ အားနည္းတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း လူပုဂၢိဳလ္ေတြ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကုိ ပအို၀္းဘုန္းႀကီး ဦးဇင္းေတြက ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပအေနနဲ႕ မတတ္သာပဲ ၀င္လုပ္ ေနရတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါနဲ႕တင္ ပအုိ၀္းဘုန္းႀကီး ဦးဇင္းေတြကို ေက်းဇူးတင္သင့္ပါၿပီ။ စာေပအစ ဘုန္းႀကီးက-လုိ႔ ေျပာရင္ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။ အခ်ဳိ႕ဒါယကာ/မေတြကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ဘုန္းႀကီးဦးဇင္းေတြကို = အရွင္ဘုရားသာ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ၿပီးသာလုပ္၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္က လိုက္အားေပးဖို႔ အဆင္သင့္ပဲ- ဆုိတာမ်ဳိးလည္း အမ်ားအျပားရိွပါတယ္။

ပအုိ၀္းဘုန္းႀကီးေတြက ကိုယ့္ရပ္ကိုယ္ရြာ အေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းရံုတင္မက စာေပလည္း ၀ါသနာပါတဲ့အတြက္ ကိုယ္ဒကာေတြကို – စာေစာင္အတြက္ အကူေငြ လွဴဒါန္းၾကလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ဒကာ/မေတြလည္း အားတက္သေရာ လွဴဒါန္းတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲသလို  ပအုိ၀္းဘုန္းႀကီးနဲ႔  ဒကာေတြ အျမင္က်ယ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပအုိ၀္းစာေပေရးရာအတြက္ တြန္းအားႀကီး တစ္ရပ္ပါပဲ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အားေပးမႈကေတာ့ သူ႕နယ္ကိုယ္စားနဲဲ႕သူ အနည္းအမ်ား ရွိၾကပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ားက စာေစာင္အထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို စိတ္၀င္တစား သိခ်င္လို႔၊ ဗဟုသုတရခ်င္လုိ႔ အားေပးတာရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ကာတြန္း ၾကည့္ခ်င္လုိ႔၊ မ်က္ႏွာဖံုးလွလို႕ ၀ယ္အားေပးတာရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ပြဲနဲ႕ႀကံဳတုန္း အမွတ္တရ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ၀ယ္ယူအားေပးတာရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ အျပည့္ စာေပကို အားေပးတဲ့သေဘာနဲ႔ ၀ယ္ယူအားေပးတာမ်ဳိး ရွိတယ္။ အမ်ဳိမ်ဳိးပါပဲ။

ပအုိ၀္းေမာင္းမြဴးခံဂ်ာနယ္

ယခုႏွစ္မွာေတာ့ အထူးျခားဆံုးအားျဖင့္ ပီအဲဥ္အိုအဖြဲ႔  ျဖားခြန္ပညာဗုတ္တုိ႔ ဦးစီးၿပီး ပအုိ၀္းစာေရးဆရာအဖြဲ႔ကို ဖြဲ႔စည္းတယ္လုိ႔ ၾကားသိရပါတယ္။ အဲဒီမတုိင္ခင္ တရား၀င္အေနနဲ႔ ပအုိ၀္းပထမဆံုး ဂ်ာနယ္ျဖစ္ တဲ့ ေမာင္းမြဴးခံဂ်ာနယ္ကို အဲဒီပီအဲဥ္အို အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရံုးကေန လစဥ္ထုတ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အင္မတန္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အစီအစဥ္ပါ။ ၂၀၁၀-ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ အႀကိဳ မဲဆြယ္ကာလကတည္းက ထုတ္ေ၀တာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ပါတီေအာင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ဂ်ာနယ္ကေနတဆင့္ တင္ျပထားတာမို႔လုိ႕ စည္းရံုးေရး အေတာ္ေလး ေကာင္းမြန္ခဲ့ပါတယ္။ ပီအဲဥ္အုိအဖြဲ႔ အာေဘာ္လုိ႔ အမ်ားက သိထားၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ သုတ ပညာေပးက႑ စသည္အားျဖင့္ စံုစံုလင္လင္ ဓာတ္ပံုေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ ထုတ္ေ၀ထားတဲ့အတြက္ ပအုိ၀္းလူထုေတြ အေတာ္ေလး သေဘာက် ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ စထြက္တုန္းက ဆိုရင္ ပအုိ၀္းေဒသအသီးသီးက ပအုိ၀္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ စာၾကည့္တိုက္၊ ပီအဲဥ္အုိရံုး(တိုင္း)နဲ႔  ျပန္/ဆက္ ဌာနေတြကို အခမဲ့ ျဖန္႔ေ၀ေပးတယ္လို႔ သိရတယ္။ က်န္ရွိတာ မေတြ႔ရသေလာက္ ေရာင္းအားက သိပ္ေကာင္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ မထုတ္ျဖစ္ပဲ ခဏရပ္ထားတယ္လို႔ သိရတယ္။ ပီအဲဥ္အို အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရံုးက တာ၀န္ရွိသူကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မၾကာမီ ျပန္ထုတ္လိမ့္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါလည္း ၀မ္းသာစရာ သတင္းေကာင္းတစ္ခုပါပဲ။ ေမာင္းမြဴးခံ ဂ်ာနယ္ပရိသတ္မ်ား ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားၾကပါလုိ႔ ေျပာပါရေစ။

စာေစာင္သစ္မ်ား

စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ လက္ခံၾကတဲ့ စာေစာင္သစ္ေတြကေတာ့ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ေတာင္ဘက္က ပံုေဆြပင္ဆရာေတာ္ ဦးစီးတဲ့ တဒဲုင္ခံစာေစာင္၊ ေက်ာက္တလံုးၿမိဳ႕ ပိဋကတ္ဗိမာန္ ေအာင္ဓမၼေစတီေတာ္ အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ ေအာင္ဓမၼေစတီစာေစာင္ ေနာက္ၿပီး  ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္က ထုတ္တဲ့ တရာေရာင္းခစာေစာင္၊ အဲဒီစာေစာင္က ဘာသာေရး အမ်ုိးအစားပါပဲ။ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ ဇ၀နာရာမစာသင္တိုက္က ဆရာေတာ္ဦးေကာ၀ိဒ ဦးစီး တည္းျဖတ္တာ ျဖစ္တယ္။ ေလာေလာလတ္လတ္ သႀကၤန္အၿပီးမွာ ပအို၀္းပိဋကတ္ဘာသာျပန္အသင္းက ဆရာေတာ္ဦးစႏၵာ၀ရ ဦးစီးတည္းျဖတ္တဲ့ ပအုိ၀္းပိဋကတ္စာေစာင္လည္း ထြက္ခဲ့ပါေသးတယ္။  ႏွစ္စဥ္အလုိက္ က်င္းပတဲ့ ပအုိ၀္းစာေပ ဗဟိုဆရာျဖစ္သင္တန္း (ဗဟိုသြဥ္တန္)ပြဲမွာလည္း အမွတ္တရအေနနဲ႕ သြဥ္တန္သက္ေသ၊ သြဥ္တန္လက္ေဆာင္ ဆိုၿပီး ထုတ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။

ပအုိ၀္းစာေစာင္အမည္မ်ား

ပအုိ၀္းစာေစာင္ေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ တင္ျပရမယ္ဆုိရင္ ဒဲဥ္သီးလက္ေဆာင္၊ လိတ္လဲုင္ဥယ်ာဥ္၊ စႏၱားလာေရာင္း၊ တဒဲုင္ခံ၊ မ်င္မုိရ္ေစာ့ဗန္၊ လီြးဟြမ္စြဳမ္းသရား၊ မ်င္မိုရ္ေဟ့မြံတဲုင္၊ ဒဲဥ္သီးေကာ၀္ဟြမ္၊ ဒဲဥ္သီးေငါ၀္းၿခီေျခာ၀္၊ မဟာႏြယ္း၊ ေရာင္းစြဳမ္းအားရဲင္၊ ခမ္းေရာင္စိုး၊ ထာ၀ရလာေရာင္း စသျဖင့္ပါပဲ။ က်န္တာလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာေတြလည္း ထြက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ခြန္တင္ညီး(လြယ္ခံ)နဲ႕ ခြန္ရာဇာ(လြယ္ခံ)တို႔ ထုတ္တဲ့ ကဗ်ာေတြက မ်ားတယ္။ အျခား တရားေဟာ၊ ဆုေပး စာအုပ္ေတြလည္း အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ထုတ္ၾကပါတယ္။

ပံုႏွိပ္စက္တင္ရာ ဌာန

အခု ပအုိ၀္းစာေစာင္ေတြ ထုတ္တဲ့ပံုစံက ကုိယ့္နယ္အသီးသီးမွာ ေရာက္လာတဲ့စာမူေတြကို ကြန္ပ်ဴတာစာစီၾကတယ္။ ဒီဇိုင္းေတြက အစေပါ့။ ၿပီးတာနဲ႕ ရန္ကုန္က ျမရတနာပံုႏွိပ္တုိက္ (မႏု)ဆီမွာ အပ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ကားနဲ႔တင္ပို႔ခုိင္း ရွမ္းျပည္ကေန ေစာင့္ရံုပဲ။ စႏၱာလာေရာင္းစာေစာင္ကေတာ့ ပအုိ၀္းလူမ်ဳိး ဦးခြန္လွတင္ရဲ႕ ကိုယ္ပုိင္ ၀င္း၀င္းေက်ာ္ပံုႏွိပ္တုိက္မွာ အပ္တယ္လို႔ သိရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေတာင္ေက်ာင္ႀကီးက ပအုိ၀္းစာပံုႏွိပ္တုိက္နဲ႔ ခမ္းနိန္းေကာင္ ပံုႏွိပ္တုိက္မွာလည္း အပ္ၾကပါတယ္။

ပအို၀္းစာေစာင္မ်ား အားထားရာ

ပထမေတာင္ေက်ာင္းႀကီးက ဆရာေတာ္ ဦး၀ိဇၨာနႏၵဆိုတာ ရွိပါတယ္။ စာေစာင္အသစ္ ထြက္တာမွန္သမွ် သူ႕ဆီမွာ သူလိုသေလာက္ သင့္ေတာ္တဲ့ႏႈန္းထားနဲ႕ သြားသြင္းရပါတယ္။  ေငြလက္ငင္း အားလံုးမရသည့္တုိင္ ထက္၀က္ေတာ့ ရစၿမဲပါပဲ။ စာအုပ္ထုတ္ေ၀တဲ့သူေတြ စာအုပ္စြံဖို႔အတြက္ မွီခုိအားထားရာ ေနရာပဲျဖစ္တယ္။ ဆုိင္ကျဖစ္ေစ၊ ပြဲအတြင္း စာေစာင္ေရာင္းခ်င္တဲ့သူျဖစ္ေစ အဲဒီဆရာေတာ္ထံမွာ သြားယူၿပီး တဆင့္ ေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနည္းနဲ႔လည္း ကိုယ္ရဲ႕စာေစာင္ဟာ စာဖတ္သူလက္ထဲ ေရာက္သြားေစပါတယ္။ ေရာင္းလို႔မကုန္တဲ့ စာေစာင္ေတြကို ထုတ္ပိုးၿပီး ပအုိ၀္းနယ္ပယ္အသီးသီးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဆီ လွဴပါတယ္။ ျပန္ၿပီးေတာ့လည္း ေငြ၀တၳဳ အလွဴခံပါတယ္။ အဲဒီကေန ရတဲ့ ေငြအလွဴနဲ႕ စာေစာင္အသစ္ေတြကို ၀ယ္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ နည္းစနစ္ဟာ အမ်ဳိးဘာသာနဲ႔ စာေပေရးရာအတြက္ စံနမူနာ-လို႔  ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပအုိ၀္းစာေစာင္သမားေတြရဲ႕ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီးဟာ မၾကာေသးမီ ၁၃၇၄၊ ကဆုန္လပိုင္းအတြင္း ဘ၀နတ္ထံ ျပန္လြန္ေတာ္မူသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါဟာ ပအုိ၀္းစာနယ္ဇင္း စာေပေလာကအတြက္ အစားထိုးမရတဲ့ ၀မ္းနည္းဆံုးရံႈးမႈႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ သည္ဆရာေတာ္ရဲ႕ တာ၀န္အ၀၀ကို အဘယ္ပုဂၢိဳလ္က ဆက္ယူမလဲ ဆိုတာကေတာ့ မေျပာတတ္ေသးပါ။ (စကားခ်ပ္ – ယခု ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားတင္ျပအပ္တဲ့ ပအို၀္း စာနယ္ဇင္းေလာက -ဆိုတဲ့ စာမူနဲ႔ ဆရာေတာ္ဦး၀ိဇၨာနႏၵအား ရည္ညႊန္း ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါတယ္။)

ပအို၀္းစာေရးဆရာမ်ား

စာေစာင္ေတြမွာ ေရးႀကတဲ့ ပအုိ၀္းစာေရးဆရာေတြဟာ ဘုန္းႀကီးဦးဇင္းေတြက ပိုၿပီးမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူပုဂၢိဳလ္ စာေရးဆရာလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဘုန္းႀကီးဦးဇင္းလူထြက္ စာေရးဆရာေတြ မနည္းပါဘူး။ ထူးျခားတာကေတာ့ ပအုိ၀္းစာေရးဆရာေတြဟာ ဘယ္ပအုိ၀္းစာေစာင္ကိုပဲပို႔ပို႔ စာမူခရတာ မၾကားဖူးေသးဘူး။ အမ်ဳိးဘာသာ စာေပ ထြန္းကားဖို႔အတြက္ အခမဲ႔ ေရးၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာေပၚမွာ စာမူခ မရတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားကို ညႊန္ျပရရင္ ပအုိ၀္းစာေရးဆရာေတြကိုပဲ ညြန္ျပရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထင္ရွားတဲ့ နာမည္ႀကီးသမၻာရင့္ ပအုိ၀္းစာေရးဆရာကေတာ့ ဆီဆိုင္ဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒ၊ ေမာင္ခြန္ႏြယ္၊ ခြန္ရာမ၊ ခြန္ကုေ၀၊ ခြန္အာကာ၊ ခြန္မြဴးေလ၊ က်ဳံးခြန္လွေက်ာ္၊ ခြန္ဆယ္ခြန္(ခြန္ဦကာ)၊ ျဖားခြန္ေမာင္တုတ္၊ ခြန္ပညာဗုတ္၊ ဦးခြန္စိန္၀င္း၊ ခြန္ေစာက္အား၊ သုစိတ္ခြန္၊ ခြန္ဟန္ေဇာ္ထြန္း၊ ခြန္ဆိုင္း-ထီဗိ၊  ခြန္၀ိဇၨာေဇာ္ဂ်ီစသျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

လူငယ္ပုိင္း စာေရးဆရာကို ေျပာရရင္ ခြန္တရာ၊ ခြန္ေနာင္းေ၀း၊ ေဗြးစႏၵာ၀ရ၊ ေဗြးသုမန၊ ခြန္ခြဳံးေခင္း၊  ခြန္လ်ာသန္း၊ ခြန္သုကာ၊ ခြန္မ်ဳိမ်တ္၊ ခြန္ဂ်ာဒိုး၊ ခြန္သုတ၊ ခြန္အားမာန္၊ ခြန္ေနာင္းေလး၊ ခြန္ဒိုေရး၊ ခြန္ဖူးေမာင္၊ ခြန္ဆုေဟာ၀္၊ စႏၱားခြန္ဗုဒ္၊ ေ၀းခြန္သာ၊ ခြန္ေရမိုးေအာင္၊ ခြန္ေဗဟြမ္၊ ခြန္မ်တ္ခမ္း၊ စႏၱားခြန္ကုမာရ္၊ ခြန္ပညာပို၊ နင္ငဲးရက္လိြဳ၊ ခြန္ေအာင္ေမြး၊ ခြန္ဒီေရ-ရတနာရန္ႏိုင္၊ ခြန္ေဟာ၀္စု၊ ခြန္ေဟာ၀္စား ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။

စာေပအေၾကာင္းအရာ

ပအုိ၀္းစာေစာင္ေတြ ထဲမွာ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရတာကေတာ့ ရာဇ၀င္ သမုိင္း၊ ေပးစာက႑၊ ဟာသ၊ ဘာသာေရး၊ အတၳဳပၸတၱိ၊  ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာ၊ ရိုးရာကဗ်ာ၊ အခ်စ္၀တၳဳတို၊ စီးပြားေရး၊ ေဗဒင္၊ က်န္းမာေရး၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ပညာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ဒႆန၊ တက္က်မ္း၊ ေငါ၀္းတဲက္၊ စာညြန္႔၊ ျမန္မာဘာသာျပန္၊ ျပဇာတ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ရသစာေပဆိုင္ရာ ၀တၳဳတိုေတြ၊ လံုးခ်င္း၀တၳဳ၊ ခရီးသြားစာေပေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားစာေပ ဘာသာျပန္ေတြဖက္မွာ သိပ္ကိုအားနည္းေနေသးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေပၚ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာကေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ ပအုိ၀္း စာဖတ္ပရိသတ္ေတြနဲ႔ စိမ္းေနေသးတယ္၊ လက္မခံေသးဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျခားေသာ တုိင္းရင္းသား ငယ္မ်ားနဲ႔ ယွဥ္လုိက္ရင္ ပအုိ၀္း စာေပေလာကအေနနဲ႔ တုိးတက္တယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္တယ္။ တုိးတက္မယ့္ အလားအလာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။

သံုးသပ္ခ်က္

ယခု လက္ရွိအထိတုိင္ ေရွ႕သို႕ ခ်ီတက္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ပအုိ၀္းစာနယ္ဇင္းေလာက အေျခအေနေတြကေတာ့ အေပၚက အတုိင္းပါပဲ။ အရိပ္အျမြက္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္အေျခခံၿပီး စာေပ၀ါသနာပါၾကတဲ့ ဘုန္းႀကီးဦးဇင္းေတြက တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႔ ဦးေဆာင္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဌာနဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းက ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ထုတ္ေ၀တာဆိုလို႔ ေမာင္းမြဴးခံဂ်ာနယ္နဲ႕ ပအုို၀္းပိဋကတ္ စာေစာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာဘာသာလို အပတ္စဥ္ ထုတ္ေ၀တာမ်ဳိး မရွိေသးပါဘူး၊ ရွိရင္လည္း စာဖတ္ပရိသတ္ အမာခံအင္အား ေတာင့္တင္းရပါမယ္။ ေငြေၾကး အမာခံလည္း ရွိရပါမယ္။ လစဥ္ ကေတာ့ ေမာင္းမြဴးခံဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီလို ထြက္ႏိုင္တာကိုက အားလံုး ႀကိဳဆုိအားေပးရမွာပါ။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ေစာင္သာ ထုတ္ေ၀တဲ့ စာေစာင္ေတြလည္း လစဥ္ မထုတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ တစ္ႏွစ္ကို (၃/၄)ေစာင္ ထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ေငြေရးေၾကးေရး ကူညီဖို႔နဲ႕ စာဖတ္သူေတြမ်ားေအာင္ စည္းရံုးရပါဦးမယ္။ အခ်ဳိ႕ေသာ သူေ႒း ပအုိ၀္းပြဲစားမ်ားဆုိရင္ ကိုယ္အမ်ဳိးသားရဲ႕စာေပေရးရာေတြမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေထာက္ပံ့ကူညီသင့္ပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြ မ်ားလာေအာင္ေတာ့ နယ္အသီးသီး စာၾကည့္တုိက္ေတြ အခြံအလြတ္ မထားပဲ၊ စာအုပ္ေတြ ထားဖိုု႔၊ စာၾကည့္ၾကဖုိ႔၊ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ဒကာ လက္တြဲညီညီ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာလွ်င္ ပအုိ၀္းစာနယ္ဇင္းေလာက တုိးတက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားေတြလည္း စာေပကရလာတဲ့ အသိပညာ ဗဟုသုတ အက်ဳိးရလဒ္ေတြကို သိရွိ ခံစား ႏိုင္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေစတနာ ေမတၱာနဲ႔ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

ဆက္လက္ႀကိဳးစားေနဦးမယ့္  – ခြန္skyrock