မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ေနာက္ခံသမုိင္း အခန္း (၄)

စည္းလုံး ညီၫြတ္မႈျခင္း၏ အက်ဳိးေက်းဇူး

ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ပင္ သမုိင္းအေၾကာင္းအရ ျပန္လည္ေလ့လာလွ်င္ မြန္ႏွင့္ျမန္မာတုိ႕သည္၊ တဦးႏွင့္တဦး အက်ဳိးေက်းဇူး တူညီ၍၊ တူညီေသာသေဘာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အရ ႐ွိလွ်င္ ပူးတြဲေဆာင္႐ြက္ၾကသည္၊ ၎ႏွင့္ပတ္သက္၍ -
“ေ႐ွ႕တြင္ ေတာက္ပေမွ်ာ္လင့္ခ်က္႐ွိလွ်င္ လူမ်ဳိးကြဲျပားျခင္း စိတ္မ႐ွိဘဲ အတူပူးေပါင္းတုိက္ပြဲဝင္ၾကသည္၊ သုိ႕ေသာ္ တဦးအေပၚတဦး သံသယ ဝင္လာလွ်င္၊ မိမိတုိ႕၏ အမ်ဳိးသားဆီသုိ႕  ျပန္သြားၾကသည္။


အထက္ပါ သေဘာတရား မွန္ကန္ေၾကာင္းကုိ ေအာက္ပါသမုိင္းေၾကာင္းက အေထာက္အကူျပဳေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္၊ ၎မွာ- မြန္တုိ႕ဌာနီ ဥႆာ (ပဲခူး) ကုိ ႐ွမ္းစစ္သည္တုိ႕  ဝင္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္ေသာအခါ၊ ဘုရင္အေနာ္ရထာသည္ မြန္ဘုရင္ မႏူဟာထံ က်န္စစ္သား၊ ေညာင္းဦးဖီး၊ ငလုံးလက္ဖယ္၊ ငေထြး႐ူး စေသာ ျမန္မာသူရဲေကာင္းမ်ားႏွင့္ စစ္သည္မ်ား ေပးပုိ႕ကူညီခဲ့သည္၊ အကယ္၍ ႐ွမ္းစစ္သည္မ်ား သုဝဏၰဘူမိကုိ ေအာင္ႏုိင္လွ်င္၊ အထက္ျမန္မာျပည္႐ွိ ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံလည္း အတုိက္အခုိက္ခံရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အက်ဳိးတူေဆာင္႐ြက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာဘုရင္၏ပုိင္နက္ကုိ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္လာေသာ တ႐ုတ္စစ္သည္တုိ႕ကုိ ျမန္မာဘုရင္ မင္းေခါင္၏ အက်ဥ္းသားအျဖစ္ အဖမ္းခံေနရေသာ မြန္သူရဲေကာင္း သမိန္ဗရမ္းသည္ ျမန္မာစစ္သည္တုိ႕တြင္ ထိုးသတ္မည့္သူ မ႐ွိသျဖင့္ တ႐ုတ္စစ္သူႀကီး ဂါမဏိအား စီးခ်င္းထုိးသတ္ အႏုိင္ယူခဲ့သည္၊ ဂါမဏိ က်၍ တရားစစ္သည္တုိ႕ ဆုတ္ခြာသြားသျဖင့္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံသည္ တ႐ုတ္မ်ား၏ က်ဴးေက်ာ္ျခင္း ေဘးမွ လြတ္ကင္းခဲ့သည္။

ဟံသာဝတီ၊ ဓမၼေစတီမင္း (၁၄၇၈-၉၂) လက္ထက္၊ လက္ဖ်ံတလုံးတည္းျဖစ္ေသာ မြန္သူရဲေကာင္း မင္းညီတုံးသည္ (၁၄၇၈) ခုတြင္ ဟံသာဝတီမွ တ႐ုတ္ျပည္ေက်းစပ္ျဖစ္ေသာ ခႏၲီးၿမိဳ႕တုိင္ေအာင္ ခ်ီတက္သြားေရာက္၍ ေျမျခား မွတ္တုိင္စုိက္သည္၊ အျပန္တြင္ အင္းဝမင္း မဟာသီဟသူရ၏ သားေတာ္မ်ား ဦးစီးေသာတပ္တုိ႕က ဖမ္းမိသည္၊ ထုိအခ်ိန္ကာလတြင္ တ႐ုတ္တပ္မ်ား အင္းဝသုိ႕ က်ဴးေက်ာ္လြန္လာၿပီး စစ္ၿပိဳင္စီးခ်င္းထုိးရန္ မဟာသီဟသူရထံ ေတာင္းဆုိေသာအခါ ဖမ္းဆီးထားေသာ မြန္သူရဲေကာင္း မင္းညီတုံးအား ယခင္ဘုရင္မင္းေခါင္းလက္ထက္၊ သမိန္ဗရမ္းအား တုိက္ခုိက္ေစခဲ့၏၊ တ႐ုတ္တုိ႕ဘက္မွ စလုံေက်ာ္ေခါင္ က်၍ ေခါင္းျဖတ္ၿပီး အႏုိင္ယူခဲ့၏၊ စလုံေက်ာ္ေခါင္ က်၍ တ႐ုတ္စစ္သည္မ်ား ဆုတ္ခြာသြားၾက၏။

တပင္ေ႐ႊထီးလက္ထက္တြင္ မုတၲမစား မြန္ပေဒသရာဇ္ကုိ တုိက္ခုိက္ရာ ေစာဗညားသည္ ေပၚတူဂီ ေၾကးစား ပါအူလုိေဆအီဆက္ (ခ) ေခါင္းေဆာင္ေသာ တပ္သားတရာေက်ာ္ႏွင့္ သေဘၤာခုႏွစ္စင္းအားကုိးျဖင့္ ခုခံ၏၊ တပင္ေ႐ႊထီး၏ လက္ေအာက္တြင္လည္း ဂ်ဳိႏုိဝါကာေယ႐ုိးေခၚ ေပၚတူဂီအႀကီးအကဲႏွင့္ တပ္သားခုႏွစ္ရာေက်ာ္ အမႈထမ္းေနၾကသည္။

မုတၲမစား ေစာဗညားသည္ တပင္ေ႐ႊထီးအား တုိက္ခုိက္ရာတြင္ တပင္ေ႐ႊထီးထံ ႐ွိေသာ ဂ်ဳိႏုိဝါကာေယး႐ုိးအား ဆြဲေဆာင္ရန္ စာတစ္ေစာင္ ေပးပုိ႕သည္ကုိ တပင္ေ႐ႊထီးႏွင့္ တပင္ေ႐ႊထီးထံ အမႈထမ္းေနေသာ မိဖ႐ူးတုိ႕  ၾကားသိသည္၊ ယင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕စား၊ မြန္ၿမိဳ႕စား ဗညားဦးကလည္း ကုလားပန္းေသးတုိ႕ စကားကုိ နာေနသည္” ဟု တပင္ေ႐ႊထီးအား အေၾကာင္းၾကားသည္၊ ေစာဗညား၏ အကူအညီ ေတာင္းသည္ကုိလည္း မြန္ၿမိဳ႕စားခ်င္းျဖစ္ေသာ္လည္း မေပးဘဲ ေနသည္၊ ေပၚတူဂီတုိ႕ သစၥာကုိ ခံလုိေသာ ေစာဗညားကုိ မြန္စစ္ေခါင္းေဆာင္ သမိန္ဖ႐ူးက တုိက္ခုိက္ႏွိမ္ႏွင္းခဲ့သည္။

အထက္ပါ သမုိင္းေၾကာင္းမ်ား တခ်ဳိ႕သည္ မြန္သေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံသည္၎၊ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံ သည္ကုိ၎၊ ျပည္ပက်ဴးေက်ာ္သူမ်ားက လာေရာက္တုိက္ခုိက္ပါက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဝ အက်ဳိးအတြက္ ပူးတြဲ ကာကြယ္ျခင္း ျပဳခဲ့သည္၊ မိမိတုိ႕အမ်ဳိးသားပင္ျဖစ္ေစ၊ မိမိတုိ႕၏ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးထက္ ျပည္ပနယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကုိ အဓိက ရန္သူသတ္မွတ္၍ တုိက္ခုိက္ တြန္းလွန္ သည္ကုိ ျမန္မာရာဇာဝင္သမုိင္းတြင္ ပုဂံေခတ္၊ ေတာင္ငူေခတ္တြင္ ေတြ႕ရသည္၊ ၎ကာလတြင္ ျဖစ္ပြားေသာ ပေဒသရာဇ္အခ်င္းခ်င္း စစ္ဆင္တုိက္ခုိက္မႈေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားမ်ား တဦးႏွင့္တဦး ဖိႏွိပ္မႈ သ႑ာန္မွာ နည္းေန၍ ျဖစ္သည္၊ အမ်ဳိးသား ကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ အျပည့္အဝ မ႐ွိေသာ္လည္း ပဏၰာဆက္ႏုိင္ငံအျဖစ္ ထားသည္၊ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈကုိ လြတ္လပ္စြာ ေဆာင္႐ြက္ခြင့္တည္း ဟူေသာ (Culture Rights) ယဥ္ေက်းမႈ လုပ္ေဆာင္ခြင့္ မ်ားကုိ ေပးခဲ့သည္။

ကုန္ေဘာင္ေခတ္ ပေဒသရာဇ္စစ္ပြဲမ်ားတြင္၊ ယခင္ပုဂံေခတ္၊ ေတာင္ငူေခတ္ကဲ့သုိ႕ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ အမ်ဳိးသားဖိႏွိပ္ေရးအသြင္သုိ႕ ေျပာင္းလဲလာသျဖင့္ မြန္တုိ႕သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ခုလုံး၏ အက်ဳိးစီးပြားထက္၊ မိမိအမ်ဳိးသားစီးပြားေရးကုိသာ အာ႐ုံစုိက္ေဆာင္႐ြက္ေနေသာဆႏၵ ႐ွိလာသည္၊ ဤကဲ့သုိ႕ ကြဲျပားလာမႈကုိ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားသည္ ျမန္မာႏွင့္ မြန္တုိ႕အား ေျမွာက္ထုိး ပင့္ေကာ္ လက္နက္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ ေရာင္းခ်စီးပြား႐ွာရန္ တုိက္ေပးခဲ့သည္။ ၎ မသင့္မတင့္အေပၚ အခါအခြင့္ ယူ၍ ျမန္မာျပည္ကုိ စစ္ ၃ ႀကိမ္ျပဳ သိမ္းပုိက္ခဲ့သည္။ ၎စစ္ပြဲမ်ားတြင္ မြန္တုိ႕သည္ ယခင္ကဲ့သုိ႕ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကုိ ျမန္မာတုိ႕ႏွင့္ ပူးတြဲ တုိက္ခုိက္ျခင္းမ်ား အလြန္နည္းပါးခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ သမားမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ကုိ လြယ္လင့္တကူ သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခဲ့သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္၊။

ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ၿဗိတိသွ်ကုိလုိနီ ဘဝေရာက္သြားေသာအခါ၊ ျမန္မာျပည္႐ွိ တုိင္းရင္းသား အားလုံး နယ္ခ်ဲ႕ ၿဗိတိသွ် ကြၽန္ျဖစ္လာၾကေသာအခါ မိမိတုိ႕၏ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိ မိမိတုိ႕ သေဘာက် မလုပ္ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ မိမိတုိ႕ဆုံး႐ႈံးသြားေသာ လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ျပန္လုိၾကသည္၊ ထုိေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ႐ွိ တုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ တဦးႏွင့္တဦး ပူးေပါင္း၍ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရး တုိက္ပြဲကုိ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။

ဤသုိ႕ ေ႐ွ႕တြင္ လြတ္လပ္ေရး ဟူေသာ ေတာက္ပၾကည္လင္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ မြန္အမ်ဳိးသား တုိ႕သည္ မိမိတုိ႕၏ အမ်ဳိးသားတံခြန္ကုိ မလႊင့္ထူေတာ့ဘဲ က်ရာတာဝန္ကုိ ယူ၍ တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈ သမုိင္းတြင္၊ ဂ်ီ-စီ-ဘီ-ေအ ေခတ္တြင္ ဦးခ်စ္လႈိင္ ကဲ့သုိ႕  ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးႏွင့္ ေျမာက္ျမားစြာ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕  ပါဝင္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကသည္။   ေက်ာင္းသား သပိတ္၊ ဒုိ႕ဗမာ အစည္းအ႐ုံး စေသာအဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္၎၊ ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္လည္း ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။