စာအုပ္

ကြ်န္းတုိက္ပြဲ
စာအုပ္အမည္ ကြ်န္းႏွင့္ အျခားဝတၳဳတိုမ်ား

စာေရးဆရာအမည္ ေဖျမင့္

ထုတ္ဝသူ ဦးေဖျမင့္ (ဝ၂၂၅၉)

ေဖျမင့္စာေပ

၅၁၆၊အေဝရာလမ္း၊ အင္းစိန္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕

မ်က္ႏွာဖံုးခြင့္ျပဳခ်က္ ၈၀၅/၉၉ (၁၂)

ထုတ္ေဝ ဒုတိယအၾကိမ္

၂ဝဝဝ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ

အုပ္ေရ ၁၀၀၀

တန္ဖုိး ၁၁၀၀ က်ပ္

(က)

ဆရာေဖျမင့္အား `မူမွန္စိတ္၊ မူမွန္အေတြး၊ မူမွန္အၾကင့္အၾကံ´ စသည့္ တက္က်မ္းမ်ားေရးသူ။ `ေဘဘီလံုမွာ အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢဳိလ္´ စသည့္ … ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားေရး နည္းနာမ်ားအား ဝတၳဳဇာတ္အိမ္အတြင္း ႏွစ္ထည့္၍ က်မ္းဝတၳဳမ်ား ေရးသူအျဖစ္ႏွင့္ က်ေနာ္ မကြ်မ္းဝင္….။ က်ေနာ္က ဆရာေဖျမင့္အား ဝတၳဳတုိဆရာတဦးအျဖစ္ႏွင့္သာ စြဲလန္းႏွစ္ၿခိဳက္၍ ေနခဲ့သည္။ ဆရာ၏ ဝတၳဳတုိမ်ားကိုလည္း လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ရွာရွာေဖြေဖြ၊ သိမ္းသိမ္းဆည္းဆည္းႏွင့္ ဖတ္ခဲ့သည္သာ….။

ဆရာေဖျမင့္၏ ဝတၳဳတုိစုစည္းမႈစာအုပ္မ်ား ထြက္လွ်င္လည္း ဝယ္ယူရသမွ် ဝယ္ယူသိမ္းဆည္းထားတတ္သည္။ `ဆတ္ေသေခ်ာင္း ဒ႑ာရီ´၊ `ကၽြန္းႏွင့္ အျခားဝတၳဳတိုမ်ား´ စသည့္ ဆရာေဖျမင့္၏ ဝတၳဳတိုစုစည္းမႈ စာအုပ္မ်ားက က်ေနာ္ မၾကာမၾကာ ျပန္ျပန္ဖတ္ျဖစ္သည့္ စာအုပ္မ်ားဟု ဆုိရမည္။

(ခ)

`ကၽြန္းႏွင့္ အျခားဝတၳဳတုိမ်ား´ တြင္ ဝတၳဳတို ၆ ပုဒ္ ပါရွိသည္။ ကၽြန္း၊ ေရႊ၊ ေနာက္ဆံုးတုိက္ပြဲ၊ လက္မရႊံ႕၊ လူမုိက္ဘတုတ္ႏွင့္ သူေဌးဦးမင္းႏုိင္ ….. စသည့္ဝတၳဳတိုမ်ား ျဖစ္သည္။ မုိးေဝ၊ ျမတ္ေလး၊ မေဟသီ၊ သဘင္ႏွင့္ ပန္မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ၁၉၈၆ - ၈၇ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့သည့္ ဝတၳဳတုိမ်ားျဖစ္သည္။

ဆရာေဖျမင့္၏ ဝတၳဳတုိမ်ားက ဇာတ္ရံဇာက္ေကာင္ဟူ၍ မပါလို…။ အဓိကဇာတ္ေဆာင္သည္ပင္လွ်င္….. တေယာက္။ တခါတရံတြင္မွ ႏွစ္ေယာက္….။ ထုိထက္မပို….။ ဇာတ္ေကာင္နည္းနည္းေလးႏွင့္ ဝတၳဳတုိအား ဖြဲ႔၏။ ဤသည္ပင္ ဆရာေဖျမင့္၏ ဝတၳဳတို `ဟန္´ဟု ဆုိရမည္။

ၿပီးလွ်င္ …. သူ၏ဇာတ္ေကာင္မ်ားအား သမုိင္းေခတ္ ႏုိင္ငံေရးေနာက္ခံေလးမ်ား ထည့္ေပးထားတတ္၏။ `ေနာက္ဆံုးတုိက္ပြဲ´ တြင္ ဇာတ္ေကာင္ (ဦး)ဗသိန္းအား ရခုိင္႐ုိးမႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေနာက္ပိုင္းေဒသအတြင္း လႈပ္ရွားသည့္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းတခု၏ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းအျဖစ္ႏွင့္ ထားၿပီး `လက္မရံႊ႔´ တြင္မူ (ဦး) ထြန္းၿငိမ္းအား ကာကြယ္ေရးေခတ္ ျပဴေစာထီးဗုိလ္တဦးအျဖစ္ ထား၏။

(ဂ)

`ကၽြန္း´တြင္ ဇာတ္ေကာင္ ၂ ေယာက္သာ ပါသည္။ ဆရာေဖျမင့္က သူ၏ဇာတ္ေကာင္ ၂ ေယာက္ႏွင့္ အရင္မိတ္ဆက္ေပး၏။

``တေယာက္က ျမန္မာလူမ်ဳိး။ နာမည္ ေမာင္ေမာင္သိန္း။ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္း။ ကိုသိန္းဟုပဲ ေခၚၾကသည္။ အသက္ ၄ဝ ခန္႔။ အရပ္တိုတုိ၊ အသားမျဖဴမညိဳ၊ ဇာတိ အတိအက်မသိရ။ မႏၲေလးသားလုိလုိ၊ ပုသိမ္ဇာတိလုိလို၊ ေရနံေခ်ာင္းရွိ ေရနံသူေဌးမ်ဳိး႐ုိးက ဆင္းသက္လာသလုိလို။ တၾကိမ္တမ်ဳိး ေျပာတတ္သည္။ ရခိုင္ကမ္း႐ိုးတန္းေဒသသို႔ သူေရာက္ခဲ့သည္မွာ ၅ ႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီ။ သူေရာက္လာစဥ္က တေယာက္တည္း မဟုတ္။ အဖြဲ႔ႏွင့္။ ေရႊသိဂၤ ီဇာတ္အဖြဲ႔။ သည္အဖြဲ႕တြင္ သူက မန္ေနဂ်ာလိုလုိ၊ ျပဇာတ္ဒါ႐ိုက္တာလုိလုိ၊ အေကၽြးအေမြးႏွင့္ ဇာတ္သူဇာတ္သားမ်ား အေရးကိစၥ တာဝန္ယူရသည့္ ပုဂၢိဳလ္လုိလုိ။ ဇာတ္ထဲမွာလည္း တခါတရံ ေတာက္တုိမည္ရ ဟိုတခန္း သည္တခန္းက ပါဝင္တတ္ေသးသည္´´

(ကၽြန္းႏွင့္ အျခားဝတၳဳတုိမ်ား မွ စာမ်က္ႏွာ ၂-၃)

ေနာက္ဆံုး ထုိရြာတြင္ပင္ ေရႊသိဂၤီဇာတ္အဖြဲ႕ ဇာတ္ေခါင္းကြဲၿပီး ကိုသိန္းတေယာက္ ထုိရြာ၌ ေသာင္တင္၍ က်န္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရြာတြင္ က်န္ေနခဲ့ရင္း……. ``ရပ္ရြာမွာ ဘုရားပြဲတုိ႔၊ ရွင္ျပဳပြဲတုိ႔လို အလႉအတန္း ပြဲလမ္းသဘင္ရွိလွ်င္ သူက ဒုိးပတ္ဝိုင္းမွာ ၾကီးၾကပ္သူလုိလုိ၊ ဘုန္းၾကီးဝုိင္းမွာ ေဝယ်ာေဝစၥ လုပ္ေနရသည့္ ကပၸိယလုိလုိ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္လုိလို။ တခါတေလ ေလွခုတ္သမားေတြ ေလွစပ္ၾကသည့္ေနရာမွာ သူက ေလွခုတ္သမားအဖြဲ႕၏ ထမင္းခ်က္လုိလို၊ ဘယ္အရပ္ကေလွကေတာ့ ဘယ္လိုစပ္တာပဲ စသည္ျဖင့္ အၾကံဥာဏ္ေပးကာ အတုိင္ပင္ခံ ကၽြမ္းက်င္သူလုိလို။ မသာအိမ္မွာျဖစ္ျဖစ္ သခၤ်ဳိင္းကုန္းဇရပ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ဖဲဝုိင္းေထာင္ၾကေတာ့ သူက ဖဲဒိုင္ကုိင္သူ၏ လက္ေထာက္လုိလုိ´´

(ကၽြန္းႏွင့္ အျခားဝတၳဳတုိမ်ား မွ စာမ်က္ႏွာ ၄)

အမွန္တြင္မူ …. ကိုသိန္းက လူပ်င္း၊ လက္ေၾကာတင္းတင္း အလုပ္လုပ္ကိုင္တတ္သူ တေယာက္မဟုတ္….။

ေနာက္တေယာက္က ….`သံလံုး´ ဟု ေခၚသည္။ သံလံုးက ထုိေဒသခံ။ ရခိုင္ကမ္း႐ိုးတန္းမွာ ေမြးၿပီး၊ ရခိုင္ကမ္း႐ုိးတန္းတြင္ပင္ ၾကီးခဲ့သည့္ ရခိုင္ဇာတိသား….။

သံလံုးတုိ႔၏ ဇာတိရြာတြင္မူ သံလံုး၏မိဘမ်ားက ပညာတတ္၊ ေၾကးေရတတ္မ်ားဟု ဆို၍ရသည္။ မိသားစုတြင္ သံလံုးက အငယ္ဆံုးသားေထြးျဖစ္ၿပီး သံလံုး၏ အထက္မွ အမမွာလည္း သံလံုးထက္ ၁ဝ ႏွစ္မွ် ၾကီးသည္။ အေျခအေနက သံလံုးအတြက္ ဆိုးခြင့္၊ ေပခြင့္၊ ေတခြင့္ရသည့္ မိသားစုအေနအထား….။ မိဘမ်ားကလည္း အလုိလုိက္ၾက၏။ ဤတြင္ သံလံုးသည္ ဆိုးသြမ္းလူငယ္တဦးအျဖစ္ႏွင့္ ၾကီးခဲ့ရသည္။ အထက္တန္းပညာမဆံုး ….. စစ္တပ္ထဲ ေရာက္သည္။ စစ္သားစုေဆာင္းေရးမွ မိဘမ်ားက လုိက္ေရြးခဲ့သျဖင့္ သံလံုးစစ္သားမျဖစ္ခဲ့…..။ မိဘမ်ားက အထိန္းအကြပ္ရွိရင္ ျပင္သြားေလမည္လားဟူ၍ သံလံုးအား သင့္ေတာ္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ခ်ေပး၏။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေလး မတည္ေပး၏။ ပထမ သံလံုးေျခ ၿငိမ္သလိုရွိ၏။ မၾကာ …. အရင္ဇာတိအတုိင္းပင္….။ ဖဲ႐ိုက္သည္။ အရက္ေသာက္သည္။ အလုပ္ကိုလည္း လက္ေၾကာတင္းတင္း မလုပ္….။ မိဘႏွစ္ပါးစလံုး ေရွ႕ေနာက္ဆင့္ၿပီး ဆံုးသြားခဲ့ၾကသည္။ မိဘမ်ား၏ အေမြေလးအား သံလံုးတုိ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ခြဲယူၾက၏။ သံလံုးရသည့္အေမြက `ေမာင္ငယ္ရင္ေသြး´ ရသည့္ အေမြေလာက္မမ်ားသျဖင့္ ၾကာၾကာ သံလံုးမၿဖံဳးလုိက္ရ….။ သံလံုးအေမြရသည့္ မေရႊ႔မေျပာင္းႏုိင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားက သူတပါးလက္သုိ႔ ေရႊ႔ေျပာင္းကုန္ၾက၏။ မိန္းမႏွင့္က ကြဲလုိက္ေပါင္းလုိက္။ ေနာက္ဆံုး သံလံုး၏ အလုပ္အကိုင္က …. `ေတာအရက္ခ်က္သည့္ လုပ္ငန္း´။

(ဃ)

ရခိုင္ကမ္း႐ုိးတန္းရွိ ကၽြန္းစုမ်ားတြင္ `အုန္း´ကၽြန္းသည္လည္း တခုအပါအဝင္….။ `အုန္း´ကၽြန္းက ကမ္း႐ိုးတန္းႏွင့္ ေဝး၏။ မိုင္ ၄ဝ ခန္႔ပင္ အလွမ္းကြာ၏။ အလွမ္းကြာေသာ အုန္းကၽြန္းသို႔ သြားလွ်င္လည္း ရာသီဥတုသာယာသည့္ ေဆာင္းႏွင့္ ေႏြတြင္သာ သြားလာ၍ရသည္။ အုန္းကၽြန္း၏ကမ္းေျခ ေရျပင္က ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား၊ သႏၲာေက်ာက္တန္းမ်ားႏွင့္ အျပည့္၊ ေညႇာင့္ေထာင္ထားသကဲ့သို႔….။ လႈိင္းေလထန္သည့္ ကာလမ်ားတြင္မူ အုန္းကၽြန္းသို႔ မည္သည့္ေလွမွ်ကပ္ရန္ စိတ္မကူးရဲ ….။

လႈိင္းေလသာယာသည့္ ေဆာင္းႏွင့္ေႏြမ်ားတြင္မူ ကမ္း႐ိုးတန္းရွိ တံငါးရြာမ်ားမွာ တံငါတုိ႔ အုန္းကၽြန္းသို႔လာ၍ စတည္းခ်ၿပီး ပင္လယ္ကမ္းေဝး ငါးဖမ္းထြက္ၾက၏။ ရလာေသာငါးမ်ားအား အုန္းကၽြန္းမွာပင္ ခြဲၾက၊ လွန္းၾကၿပီး ကုန္ေခ်ာအထိ ျပဳလုပ္ၾက၏။ ငါးဖမ္းသမားမ်ား၊ ငါးခြဲသူ၊ လွန္းသူမ်ားႏွင့္ အုန္းကၽြန္းသည္ ထုိအခ်ိန္္တြင္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတခုပမာ စည္ကား၍ ေနေတာ့သည္။ ငါးလုပ္ငန္းအားမွီ၍ …. ေစ်းဆိုင္မ်ားလည္း ဖြင့္လာၾက၏။ အရက္ဆုိင္မ်ား၊ ထမင္းဆုိင္မ်ား …. ၿပီးလွ်င္ …. ေလာင္းကစားဝိုင္းမ်ားသည္လည္း အမိန္႔ရ ဝိုင္းမ်ားသဖြယ္….။ ထားေတာ့…။

ဆရာေဖျမင့္က သူ၏ဇာတ္ေကာင္ ၂ ေယာက္အား ထုိအုန္းကၽြန္းေပၚသို႔ ပို႔၏။ ကိုသိန္းက ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းတခုတြင္ အလုပ္သင္တံငါသည္ အျဖစ္ႏွင့္….။ အကူလုပ္သားဆန္ဆန္ …. ထမင္းေကၽြး …. ၾကည့္ေပးသေဘာႏွင့္ ပါလာ၏။ သံလံုးကမူ အျခားတေယာက္ႏွင့္ စပ္တူ၍ အရက္ခ်က္ေရာင္းရန္ ကၽြန္းေပၚသို႔ ေရာက္လာ၏။ အုန္းကၽြန္းေပၚ၌ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကသည့္ တံငါသည္မ်ား၊ အလုပ္ၾကမ္းသမားမ်ားက အရက္ကို ေရေသာက္သလုိ ေသာက္ႏုိင္ၾက၏။ အပူခံ၊ အေအးခံဟူ၍ ေခါင္းစဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိး တပ္ကာေသာက္ၾက၏။ သံလံုးတုိ႔၏ အရက္ခ်က္လုပ္ငန္းက အဆင္ေျပသည္ဟု ဆုိရမည္။ အုန္းကၽြန္း၏ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းရာသီက သၾကၤန္လြန္လွ်င္ ….. စခန္းသိမ္းၾကရ၏။ စခန္းသိမ္းရက္က ေနာက္ထပ္ ၂ ပတ္ထက္ ပိုမၾကာေတာ့….။ သံလံုးက ေငြေလးေၾကးေလး စုမိေဆာင္းမိလာသည္ႏွင့္ လူက ဖဲဝုိင္းနားသို႔ ကပ္၏။ အၾကံေပးက ကိုသိန္း…..။ ေနာက္ဆံုးခ်ဳပ္ရပါမူ ….. ၂ ဦး ေပါင္းၿပီး ဖဲ႐ိုက္ၾကရာ …. သံလံုးရွိသည့္ အျမတ္ေရာ၊ အရင္းပါ ျပဳတ္၏။ ကုန္ၿပီ….။ ဘာလုပ္ၾကမည္နည္း…။ ဤတြင္မွ ဆရာေဖျမင့္က ဇာတ္လမ္းအား `စ´၏။

(င)

အုန္းကၽြန္းက …. ႐ိုး႐ုိးကၽြန္းမဟုတ္။ ထူးျခားခ်က္ရွိ၏။ ဘဂၤလားပင္လယ္တြင္ အေနာက္ေျမာက္ဘက္မွ အေရွ႕ေတာင္ဘက္သို႔ စီးဆင္းေသာ ပင္လယ္ေရစီးေၾကာင္းတခု ရွိသည္။ ဤေရစီးေၾကာင္းက အုန္းကၽြန္းသို႔ ဦးတုိက္၏။ ဤေရစီးေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘဂၤလားပင္လယ္အတြင္း သြားလာၾကသည့္ သေဘၤာမ်ားမွ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လြင့္ပါးလာသည့္ ပစၥည္းမ်ားက အုန္းကၽြန္းတြင္ပင္ တင္၏။ သေဘၤာပ်က္ပစၥည္းမ်ားက အမ်ဳိးမ်ဳိး….။ ေရနံပီပါမ်ားမွသည္ `ဝီစကီ´ အရက္ပုလင္းအထိ…..။ ဤပစၥည္းမ်ားအား အုန္းကၽြန္းကမ္းေျခမွ ေစာင့္၍ တမုိးတြင္း ဆယ္ယူလွ်င္ ထုိေခတ္ေငြႏွင့္ ငါးေသာင္း၊ ေျခာက္ေသာင္းခန္႔ ရ၏။

သို႔ေသာ္ အခက္အခဲမ်ားက ရွိ၏။ ပထမတခ်က္က …. တမိုးတြင္းလံုး၊ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ လံုးဝအဆက္ျပတ္ေနျခင္း။ ဒုတိယက … မုန္တုိင္းႏွင့္ ရာသီဥတုဆိုးဝါးသည့္ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ စသည့္ …. စသည့္တုိ႔ကိုမူ ရင္ဆုိင္ၾကရမည္။ ဖဲရႈံးသည့္ ညတြင္ပင္ သံလံုးႏွင့္ ကိုသိန္းတို႔ႏွစ္ဦး အရက္တပုလင္းႏွင့္ ဤကၽြန္း၌ တမိုးေနၿပီး ပစၥည္းေစာင့္ဆယ္ရန္ သေဘာတူလုိက္ၾက၏။

အုန္းကၽြန္း၏ တံငါခ်ိန္က ၿပီးေလၿပီ။ တံငါေလွမ်ားက တစင္းၿပီးတစင္း အုန္းကြ်န္းမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကၿပီ။ ကၽြန္းေပၚ၌က …. သံလံုးႏွင့္ ကိုသိန္းတို႔ ႏွစ္ဦးသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။

ကၽြန္းေပၚ၌ ၂ ဦးသား ၁၅ ရက္ခန္႔ေနမိၿပီးေနာက္ …. ပထမရင္ဆုိင္ၾကရသည္က …. မိုးၾကိဳမုန္တုိင္း….။ ဤသဘာဝအႏၲရာယ္အား သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ရင္ဆုိင္ခုခံပံုအား ဆရာေဖျမင့္က ဤသို႔ ေရးဖြဲ႔ျပထားသည္။

``႐ုတ္တရက္ မ်က္စိက်ိန္းေအာင္ ေဖြးေဖြးလက္သြားေသာ အလင္းေရာင္ႏွင့္အတူ နားကြဲမတတ္ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံကို တၿပိဳင္နက္ၾကားလုိက္ရသည္။ ကိုသိန္း ကြပ္ပ်စ္အစြန္းေပၚမွ လိမ့္က်ၿပီး သဲျပင္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္ၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ သံလံုး သူ႔ကြပ္ပ်စ္နံေဘးမွ ဝါးလံုးတန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကာ မ်က္စိစံုမွိတ္ထားသည္။ ရင္ဘတ္က တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနသည္။ ငါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ငါ မေသဘူး။ သူ သိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ဆန္႔တန္းထားသည္။ ေျခေထာက္ေတြ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ လႈပ္မၾကည့္ရဲ။ ေခါင္းမလႈပ္ရဲ။ မ်က္စိ မဖြင့္ရဲ။ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူလုိ ၿငိမ္ေနသည္။

ကိုသိန္း တုတ္တုတ္မလႈပ္။ သူ သဲျပင္ေပၚ ေရာက္ေနမွန္း သိသည္။ လႈပ္လုိက္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ပစ္မွာ စိုးသျဖင့္ ၿငိမ္ေနသည္။ သံလံုးေကာ။ သံလံုးေသၿပီလား။ တကၽြန္းလံုးမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ သူ မဟုတ္လွ်င္ သံလံုး။ သံလံုးကိုပင္ ခ်ိန္ပစ္ေလသည္ထင္သည္။ သည္ေကာင္က တသက္လံုး အေဖအေမေတြကို ဆဲဆုိလာသည့္ အေကာင္။ အခုေတာ့ သြားေလၿပီလား။ မိမိက အရွိန္ဟပ္ၿပီး လြင့္က်တာျဖစ္မည္။´´

(ကၽြန္းႏွင့္ အျခား ဝတၳဳတုိမ်ား မွ စာမ်က္ႏွာ ၁၉-၂ဝ)

(စ)

ကၽြန္းေပၚ၌ သူတုိ႔ေနခဲ့သည္မွာ ၄ လခန္႔ ရွိၿပီ။ တေန႔ …. သစ္ပင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်၍ သံလံုး ေျခဆစ္က်ဳိးသြား၏။ က်ပ္စည္း၍ ေနရသည္။ အိပ္ယာေပၚတြင္ပင္ ပက္လက္….။ သံလံုး … ဘာမွ်မလုပ္ႏုိင္။ ကိုသိန္းမွပင္ အားလံုးအား သိမ္းက်ဳံး၍ လုပ္ရသည္။ စားေသာက္ေရးအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ရသည္။ ကမ္းေျခ၌လာ၍ တင္ေနေသာ ပစၥည္းမ်ားအား ဆယ္ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ …. တဲအနီးရွိ ပစၥည္းမ်ားထားရာသို႔ သယ္ရသည္။ ပထမတြင္ ျပႆာမရွိ ….. ၾကာေတာ့ ကိုသိန္း ၿငိဳျငင္လာ၏။ ဆက္ဆံပံုမွာလည္း အရင္ကႏွင့္ မတူေတာ့….။ အေပၚစီးဆန္ခ်င္လာသည္။ ဤသည္ကို သံလံုးကလည္း သိသည္။ မေက်နပ္။ သို႔ေသာ္….. သူက ေလာေလာဆယ္ဆယ္တြင္ ဒုကၡိတ….။ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္…။ ဤအတြင္း …. သံလံုးက ငွက္ဖ်ားတက္ျပန္၏။ ငွက္ဖ်ားက တပတ္ႏွင့္လည္း မေပ်ာက္….. ေဆးေသာက္ေသာ္လည္း မသက္သာ….။ သံလံုး ဖ်ားေနစဥ္အတြင္း ကိုသိန္းက တာဝန္ေက်ေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနရင္းႏွင့္ ကိုသိန္း၏စိတ္၌ ျဖစ္ေပၚေနသည့္အေတြးက….`သံလံုး ေသခဲ့လွ်င္´ ဟူ၍….။ ကိုသိန္း၏ အေတြးအား ဆရာေဖျမင့္က…..

``သံလံုး ေသမည့္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိေသာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားလွၿပီ။ ေက်နပ္ေလာက္ဖြယ္ အေနအထားမ်ဳိး စဥ္းစား၍မရ။ သံလံုးလည္းေသ၊ သူလည္း အဆင္ေျပမည့္ အေနအထားမ်ဳိး စိတ္ကူးထဲမေပၚ။

ယခုအခါ သံလံုး ေသသြားၿပီ ဆုိပါစုိ႔။ မိမိပေယာဂေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္ေစ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သံလံုး ေသသြားခဲ့လွ်င္ သံလံုးေဆြမ်ဳိးေတြ သူတုိ႔ ရြာသူရြာသားေတြက သံလံုးကို မိမိသတ္သည္ဟု သကၤာမကင္း ျဖစ္ၾကမွာ ေသခ်ာသည္။ မိမိက သည္အရပ္မွ လူတစိမ္း။ တကယ္အေရးၾကံဳလွ်င္ မိမိဘက္က ရပ္မည့္သူမရွိ။ မိမိကို သံလံုး သတ္မႈႏွင့္ တရားမစြဲၾကေတာင္ အနည္းဆံုး ပစၥည္းတဝက္ေတာ့ သံလံုး သားမယားႏွင့္ဆိုင္သည္ဟု သူတုိ႔က အင္အားသံုးၿပီး အတင္းေဝစုခြဲၾကမွာ ေသခ်ာသည္။ အကယ္၍ သံလံုးမေသဘဲ မိမိသာ ေသခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ သံလံုးမွာ မိမိကဲ့သို႔ အခက္အခဲမ်ဳိး ၾကံဳမည္မဟုတ္။ အေျခအေနက သံလံုးဘက္က တပန္းသာလ်က္ ရွိသည္။ သည္အေနအထားကို သံလံုးလည္း စဥ္းစားမိႏုိင္သည္။ သတိထားရမည္။´´

(ကၽြန္းႏွင့္ အျခား ဝတၳဳတုိမ်ား မွ စာမ်က္ႏွာ ၅၅-၅၆)

(ဆ)

ႏွစ္ပတ္ခန္႔ဖ်ားၿပီးသည့္ေနာက္ သံလံုး အဖ်ားေပ်ာက္သြား၏။ သံလံုးဖ်ားေနစဥ္အတြင္း ကိုသိန္းက သူ႔အား ျပဳစုခဲ့သည္ကို သံလံုးသိ၏။ သို႔ေသာ္ …. ေစတနာမပါဟု သံလံုး ထင္ေနခဲ့မိသည္။ ၿပီးလွ်င္ …. ဖ်ားေနသည့္ ရက္သတၱႏွစ္ပတ္အတြင္း ကိုသိန္း ကမ္းေျခမွ ဆယ္ယူ၍ ရခဲ့သည့္ ပစၥည္းတုိ႔က မယ္မယ္ရရ ဘာမွ်မရွိ….။ ဤအေပၚတြင္လည္း ကိုသိန္းအေပၚ သံလံုး မသကၤာ…။

သံလံုး ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွင့္ ခက္ခက္ခဲခဲသြားၿပီး ကိုသိန္းအား လုိက္၍ေခ်ာင္း၏။ သံလံုး သိရၿပီ။ ကိုသိန္းက ဆယ္ယူ၍ရသည့္ တန္ဖုိးရွိေသာ ပစၥည္းမ်ားအား သူတဦးတည္းပိုင္အျဖစ္ လုပ္ရန္ ဝွက္၍ထား၏။ ဆီေပပါမ်ား သဲေသာင္တြင္ တြင္းတူး၍ ျမႇဳပ္၏။ ဤတြင္ သံလံုးႏွင့္ ကိုသိန္းတို႔ ႏွစ္ဦးအၾကား ပဋိပကၡႏွင့္ မယံုၾကည္မႈတုိ႔ အျမင့္ဆံုးသို႔ ျမႇင့္တင္သြားခဲ့ေတာ့၏။ သံလံုးက ကိုသိန္းအား ဓားမႏွင့္ ပစ္၏။ ကိုသိန္းက သံလံုးအား ဓားႏွင့္ ခုတ္၏။ အဆံုး၌ ….. ေျခတဖက္က်ဳိးေနေသာ သံလံုး ….. ကိုသိန္းခုတ္ေသာ ဓားဒဏ္ရာႏွင့္ ေသ၏။ ဤတြင္ ကိုသိန္း၏ အေတြးက …. သံလံုးဖ်ား၍ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနစဥ္က ေတြးမိခဲ့သည့္ အေတြးအား ျပန္၍ေတြးမိ၏။ ဤတြင္ …. ဆရာေဖျမင့္က သူ၏ ကၽြန္းအား လွပစြာႏွင့္ ဤသို႔ အဆံုးသတ္လိုက္၏။

``ကိုသိန္း ႏုိင္လြန္ၾကိဳးျဖင့္ ကြင္းေလ်ာကေလးတခု လွပေသသပ္စြာ လုပ္လုိက္သည္။ ဆြဲၾကည့္လုိက္လွ်င္ ေလွ်ာခနဲ။ အထစ္အေင့ါ မရွိ။ လက္မႈအတတ္မွာ မကၽြမ္းက်င္ခဲ့ေသာ တသက္လံုးလည္း ဘယ္ေနရာမွာမွ ေအာင္ျမင္မႈ မရရွိခဲ့ေသာ ကိုသိန္း၏ ဘဝမွာ အေအာင္ျမင္ဆံုး၊ အပိရိဆံုး၊ အေသသပ္ဆံုး လက္ရာ´´

(ကၽြန္းႏွင့္ အျခား ဝတၳဳတုိမ်ား မွ စာမ်က္ႏွာ ၆၆)

ေရွးက်လြန္းၿပီဟု ဆုိေသာ္လည္း ယေန႔တုိင္ `စံ´အျဖစ္ ထားေနေသးေသာ ဝတၳဳတို အဘိဓမၼာတခု ရွိ၏။ ဝတၳဳ၏ အစတြင္ ေသနတ္အား ျပခဲ့လွ်င္ ဝတၳဳ၏ အဆံုး၌ ေသနတ္ကို ပစ္ျပပါဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဆရာေဖျမင့္က `ကၽြန္း´ ၏ အစတြင္ `သံလံုးႏွင့္ ကိုသိန္း´ တို႔၏ လူတန္းစား အက်င့္စ႐ိုက္တုိ႔အား ျပခဲ့သည္ဟုဆုိရလွ်င္ …. ဆရာေဖျမင့္က ကၽြန္း၏ အဆံုး၌ ေရွးက်သည္ဟုဆိုေသာ ဝတၳဳတို အဘိဓမၼာႏွင့္အညီ `ကၽြန္း´ ကို အဆုံးသတ္လိုက္သည္ဟု ဆိုရမည္။