ကံ့ေကာ္ေျမ ရွင္သန္ဖူးေဝဖို႔

“ရွင္သန္ဖူးေဝ ကံ့ေကာ္ေျမ” ပန္းခ်ီျပပြဲကို လာေရာက္ ၾကည့္ရႈေနသည့္
ပရိသတ္တဦး (ဓာတ္ပံု – Steve Tickner / ဧရာဝတီ)

ျပည္လမ္းေပၚက ယုဒႆန္ခန္းမ တည္ရွိရာ ဝန္းထဲ ေျခခ်လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ကြယ္လြန္သူ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ “ဂ်က္စင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ” သီခ်င္းသံကို လိုက္ဖက္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာသံနဲ႔အတူ ပ်ံ႕လြင့္လာတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။

ခန္းမ အဝမွာ စုၿပံဳေနတဲ့ လူစုလူေဝးကို တိုးေဝွ႔ၿပီး ဝင္သြားလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ၁၉၈၈ မတုိင္ခင္က ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ႀကီး တခုလံုး အခန္းႀကီးတခန္းထဲ ေရာက္ေနသလို ျမင္ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္နဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကို ခန္းလုံးျပည့္ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ခင္းက်င္းျပသထားတာပါ။ အေရွ႕က စင္ျမင့္ေပၚမွာေတာ့ တီးဝိုင္းတဝိုင္းနဲ႔အတူ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖေနသူကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္း ပန္းခ်ီဌာနစိတ္ကေန စတင္ေပါက္ဖြားလာတဲ့ “ကံ့ေကာ္ရြာ” ပန္းခ်ီအဖြဲ႕က ကူညီစီစဥ္တဲ့ “ရွင္သန္ဖူးေဝ ကံ့ေကာ္ေျမ” ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီျပပြဲတရပ္ ခင္းက်င္း ျပသေနတာပါ။ ကံ့ေကာ္ရြာ အဖြဲ႕သား ၂၀ ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ အပါအဝင္ စုစုေပါင္း ပန္းခ်ီဆရာ ၇၅ ဦးရဲ႕ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္နဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ လက္ရာေဟာင္း၊ လက္ရာသစ္ေတြကို အျပည့္အဝ ၾကည့္ခြင့္ရပါတယ္။

ဒီ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဆရာမ ၇၅ ဦးထဲမွာ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္အပါအဝင္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ေဟာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါဝင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခံစားခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကတဲ့ သူေတြပါပဲ။

ဒီျပပြဲကို ႏိုဝင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔ကေန ၉ ရက္ေန႔အထိ ယုဒႆန္ခန္းမမွာ ခင္းက်င္းျပသတာ ျဖစ္ၿပီး ဖြင့္ပြဲေန႔ မနက္ပိုင္းမွာ ေတးဂီတဝိုင္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ ထည့္သြင္းထားတာပါ။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရဝဏ္နဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ ပထဆံုး ခင္းက်င္းျပသခြင့္ရတဲ့၊ တကၠသိုလ္ရနံ႔ အျပည့္အဝ ခံစားရတဲ့ ဒီပန္းခ်ီျပပြဲက ပန္းခ်ီကားေရာင္းရတဲ့ ေငြေတြကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျပန္လည္ရွင္သန္ေရး၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္အအံု ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးေတြ အတြက္ အသံုးျပဳမယ္လို႔ သိရပါတယ္။

“အရင္ကဆိုရင္ ကံ့ေကာ္ရြာ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြကို တကၠသိုလ္ဝန္းထဲက RC မွာ၊ ေဆးတကၠသိုလ္ ၁ လိပ္ခံုး အေဆာက္အအံု

ႀကီးမွာ ျပၾကတယ္။ တကၠသိုလ္နဲ႔ အနီးဆံုး ဒီ ယုဒႆန္ ခန္းမမွာ ျပခဲ့တာကေတာ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ေနာက္ဆံုးပဲ” လို႔ ကံ့ေကာ္ရြာ အဖြဲ႕သားတဦးျဖစ္တဲ့ ပန္းခ်ီ ေဌးေဌးျမင့္ (စာေရးဆရာမ ခင္ျမဇင္) က ေျပာျပပါတယ္။

“ကံ့ေကာ္ရြာ” ကို ၁၉၇၉ ခုႏွစ္က စတင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြ အပါအဝင္ တကၠသိုလ္ အဝန္းအဝိုင္းနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ ဝါသနာရွင္ေတြ စုေပါင္းဖြဲ႕စည္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စတင္ တည္ေထာင္သူေတြထဲမွာ ပန္းခ်ီ ႀကီးျမင့္ေစာ၊ ပန္းခ်ီ ဝင္းေဖျမင့္၊ ပန္းခ်ီမ်ိဳးျမင့္၊ ပန္းခ်ီစံမင္း၊ အခုလက္ရွိ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီေအာင္ေက်ာ္စိုး စတဲ့သူေတြ ပါဝင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

၂၀၁၂ အေရွ႕ပိုင္း ကာလေတြမွာ ပန္းခ်ီကားေတြ ခင္းက်င္းျပသမယ္ဆိုတုိင္း စာေပစိစစ္ေရးကို အေၾကာင္းၾကားရၿပီး စိစစ္ေရးက လာေရာက္ၾကည့္ရႈတဲ့အခါမွာ ခြင့္ျပဳခ်က္မရတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကို ျပန္ျဖဳတ္သိမ္းေပးရတာ ထံုးစံပါ။

အဲဒီလို စိစစ္ရာမွာလည္း တကၠသိုလ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ “ကံ့ေကာ္ရြာ” လို ပန္းခ်ီျပပြဲေတြဆိုရင္ ပိုၿပီး စိစစ္တယ္၊ ျဖဳတ္သိမ္း ခိုင္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

“ယံုၾကည္ပါ အမွန္တရား … အရိုးသားဆံုး လႈပ္ရွား၊ ဒုကၡနဲ႔ ရင္ဆုိင္လာရင္ မတုန္လႈပ္ဘူး မဟုတ္လား … … အေကာင္းဆံုးကို ရွာေဖြ ေပးဆပ္ႏိုင္မွ မင္းခ်စ္တဲ့ေလာကႀကီး သာယာဖို႔ …”

ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ သူေတြဆီက ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ “ညီေလးေရ” သီခ်င္း ထြက္ေပၚလာေတာ့ ခန္းမထဲက ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး လိုက္ဖက္တယ္လို႔ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။

၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က ဆိုရင္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ အၾကားမွာ “ေနဝင္း ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ” ဆိုတဲ့ စကား ေခတ္စားခဲ့တာေၾကာင့္ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြမွာ ေနထြက္တဲ့ပံုပဲ ဆြဲလို႔ရတယ္၊ ေနဝင္ခ်ိန္ဆြဲရင္ ခြင့္မျပဳဘူးလို႔ ပန္းခ်ီေဌးေဌးျမင့္က ေျပာျပတယ္။

အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္း အုပ္စိုးစဥ္ကာလက ဆိုရင္ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ စည္းမ်ဥ္းကန္႔သတ္ခဲ့တာပါ။ အေၾကာင္းအရာကို ကန္႔သတ္စိစစ္သလို အေရာင္ေတြကိုလည္း တင္းက်ပ္ခဲ့တယ္၊ အနီ၊ အနက္၊ အစိမ္း စတဲ့ အေရာင္ေတြကို မ်ားမ်ားသံုးထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ ျပသခြင့္မရဘူး၊ Abstract ၊ Surrealism စတဲ့ နည္းေတြနဲ႔ ေရးဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ ဆုိရင္ ပိုၿပီး အပယ္ခံရတယ္လို႔ သိရတယ္။

“က်မတုိ႔ ကံ့ေကာ္ရြာ အဖြဲ႕သားေတြ ထဲကဆိုရင္ ပန္းခ်ီေကၿမိဳးတို႔၊ ကိုစံမင္းတို႔ ကားေတြက ခဏခဏ အပယ္ခံရတာေပါ့” လို႔ ပန္းခ်ီေဌးေဌးျမင့္က ေျပာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ပန္းခ်ီကားေတြကို ျပသဖို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘူးဆိုရင္ ေနာက္ပိုင္း နအဖေခတ္မွာလို ျဖဳတ္သိမ္းခိုင္းရံုတင္မကဘဲ ျပသခြင့္မရတဲ့ ကားကို ျမန္မာ့အသံကို ယူသြားၿပီး တံဆိပ္တံုး အနီ ထုလိုက္တာလို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလို လုပ္တာဟာ ပန္းခ်ီကားကို ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဖ်က္ဆီးတာျဖစ္သလို၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္လိုသူေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္း ဆုိင္ရာကိုလည္း ဖ်က္ဆီးတာပဲလို႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

“က်မ သူငယ္ခ်င္း ကံ့ေကာ္ရြာအဖြဲ႕သား အမ်ိဳးသမီး ပန္းခ်ီဆရာမ တေယာက္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြမွာ အဲဒီလို တံုးနီေတြ အထုခံရပါမ်ားလို႔ ေနာက္ပုိင္း ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့အလုပ္ကို လံုးဝ စြန္႔လႊတ္ လိုက္တယ္” လု႔ိ သူက ေျပာျပတယ္။

အခုလက္ရွိမွာေတာ့ ကံ့ေကာ္ရြာ အဖြဲ႕သားေတြ အပါအဝင္ အႏုပညာရွင္ေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အႏုပညာ လက္ရာေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခင္းက်င္းျပသခြင့္ ရေနၿပီလို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

ယုဒႆန္ခန္းမထဲမွာ တကၠသိုလ္ရနံ႔ပါတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြေဟာင္း၊ ကားသစ္ေတြကို တဝႀကီး ၾကည့္ရႈခံစားရင္း တကၠသိုလ္နဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ သီခ်င္းသံေတြကို နားေထာင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ေတြ ရွိသလို၊ အခ်င္းခ်င္း စကားစျမည္ေျပာေနသူေတြ၊ ဗီဒီယို၊ ဓာတ္ပံု မွတ္တမ္းရိုက္ယူေနသူေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။

လာေရာက္ၾကည့္ရႈတဲ့ ပရိသတ္တေယာက္က “မနက္က အဆိုေတာ္ ခိုင္ထူးလည္း လာဆိုသြားတယ္။ အသံက ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတုန္းပဲ။ နားေထာင္ရတာ အရသာရွိလိုက္တာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ မနက္ ၁၁ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖပြဲ အစီအစဥ္က ၿပီးသြားၿပီ။ တီးတဲ့သူေတြက ပစၥည္းေတြေတာင္ သိမ္းဆည္းေနပါၿပီ။

ခန္းမတခုလံုး ခဏတာ တိတ္ဆိတ္သြားေပမယ့္ နားထဲမွာေတာ့ ခိုင္ထူးရဲ႕ စစ္ကိုင္းလမ္း သီခ်င္းသံ ၾကားလိုက္ရသလို ခံစား လိုက္ရတယ္။

“တုိးထြက္မယ့္ မနက္ေနေရာင္ျဖာထြန္းရင္ … စစ္ကိုင္းလမ္းက ေစာင့္ေနမယ္ သူမွာလို႔ … ခ်ိန္းထားတဲ့ သဲေျမ ပင္အိုရိပ္ဆီိ”

ခန္းမထဲက ပန္းခ်ီကားေတြကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ အတိတ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈ၊ နာက်ည္းမႈ၊ ေဒါသ၊ ပီတိ၊ ပညာေရးစနစ္၊ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ၊ မ်က္ရည္၊ အခ်စ္၊ အၿပံဳး ရသအားလံုးကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။     ။